Σε μια σύγχρονη και πολιτισμένη κοινωνία, λέξεις όπως
«Ναρκομανείς», «Αλκοολικοί» φαίνεται πως είναι απαγορευμένες. Σε μια ιστορική
αναδρομή φαίνεται πως η κοινωνική πολιτική, λειτουργούσε περισσότερο ως
κοινωνικός έλεγχος και πειθάρχηση των κοινωνικών στρωμάτων με στόχο την
ενσωμάτωσή τους στη νέα πραγματικότητα του βιομηχανικού καπιταλισμού. Αυτό είχε
σαν αποτέλεσμα την απώθηση παραδοσιακών τρόπων ζωής των ανθρώπων καθώς και
καταπίεση της κουλτούρας τους, οδηγώντας σε ποινικοποίηση, ενοχοποίηση και
στιγματισμό. Βασικός στόχος του
συστήματος υπήρξε και εξακολουθεί να είναι η διαφύλαξη της συνοχής και της
λειτουργίας της κοινότητας. Έτσι, άτομα που δε μπορούν να ανταποκριθούν στις
ανάγκες ενός τέτοιου συστήματος, αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη και την
ομαλή λειτουργία της κοινωνίας και για αυτό περιθωριοποιούνται μεθοδευμένα από
το κοινωνικό σύστημα.
Κανείς δε μπορεί να ξεχάσει πρακτικές του παρελθόντος όπου άνθρωποι μη λειτουργικοί ως προς τα
πρότυπα του κοινωνικού συνόλου (ψυχικά πάσχοντες, εξαρτημένοι από ουσίες, ανάπηροι
κ άλλοι), τύχαιναν άθλιας μεταχείρισης .
Στην αρχαία Σπάρτη έριχναν στον Καιάδα τα αγόρια που δεν ανταποκρίνονταν στο
τότε ισχύον κοινωνικό πρότυπο του άντρα πολεμιστή. Στο μεσαίωνα έκαιγαν τις
«μάγισσες» παραδειγματικά, και μετέπειτα ήρθε η απομόνωση όλων αυτών των
ανθρώπων σε κτίρια –φυλακές μακριά από τις κοινότητες δημιουργώντας περιοχές
γκέτο.
Αυτή η πρακτική απομόνωσης με σκοπό την προστασία του
κοινωνικού συνόλου στην πραγματικότητα λειτουργεί αντίστροφα, πρόβλημα που απλά αποσιωπείται χωρίς να
λύνεται.
