Οικονομική κρίση. Δύο λέξεις που εδώ και αρκετό καιρό είναι της «μόδας». Οικονομολόγοι, πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι και επιστήμονες, ο καθένας από τη σκοπιά του, αναλύουν το φαινόμενο που πλέον απασχολεί όλο τον κόσμο. Τι είναι όμως αυτό που κρύβεται πίσω από την κρίση;
Το προφανές και το πιο εύκολο είναι αυτό που συζητάνε όλοι. Μείωση μισθών, περικοπές, δημιουργία φόρων από το πουθενά, εκτόξευση της ανεργίας. Μιλάμε για ένα οικονομικό πόλεμο πια, αφού ο πόλεμος με όπλα στοιχίζει πλέον περισσότερο και δεν έχει τόσο σίγουρα αποτελέσματα. . Η νέα μορφή πολέμου εξουθενώνει τον πληθυσμό με νέο έντεχνο τρόπο καθώς στερεί από τους νέους τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια και τσακίζει τους εργαζόμενους. Στερεί τη στοιχειώδη ποιότητα και αξιοπρέπεια ζωής των ηλικιωμένων, αφού τους υποχρεώνει ουσιαστικά να ζουν σε κατοχικές συνθήκες. Πόσα παραδείγματα παιδιών με ασιτία διαβάσαμε και είδαμε, εικόνες που θυμίζουν συνθήκες πολέμου. Έτσι, η κρίση στερεί τα όνειρα και τις ελπίδες για το μέλλον όλων μας.Πρόκειται όμως μόνο για οικονομική κρίση;
Ο κόσμος διακατέχεται πλέον από μια μαζική κατάθλιψη η οποία θα καταγραφεί με το πέρασμα των γενεών στο συλλογικό ασυνείδητο όπως αναφέρει και ο Carl Jung , όπως όλες οι παγκόσμιες κρίσεις στο παρελθόν. Παγκόσμιοι πόλεμοι, οικονομικά κραχ, πυρηνικές καταστροφές, όλα βρίσκονται καταγεγραμμένα στο συλλογικό ασυνείδητο και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, με κίνδυνο να μην ξεπεραστούν ποτέ, ποτίζοντας το ανθρώπινο DNA. Τι αντίκτυπο έχει όμως η οικονομική κρίση στις ανθρωπινές σχέσεις; Γίναμε τελικά καλύτεροι ή χειρότεροι άνθρωποι; Τα δύσκολα ενώνουν ή χωρίζουν τους ανθρώπους;
Η κρίση μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις και τις ανάγκες μας. Ο υλικός ευδαιμονισμός που εντέχνως κάποιοι δημιούργησαν, τώρα αρχίζει να καταρρέει. Οι πλασματικές ανάγκες που νομίζαμε ότι είχαμε αλλάζουν. Πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα, έρχονται τώρα στο προσκήνιο και τίποτα δεν είναι πια δεδομένο. Μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων θα είχε τρομερό πρόβλημα επιβίωσης αν δεν υπήρχε το στήριγμα της πατρικής οικογένειας. Η κρίση από οικονομική, γίνεται κρίση ηθικής και αξιών. Ούτε οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πια δεδομένες. Ο καθένας είναι κλεισμένος στο μικρόκοσμό του και στα χιλιάδες του προβλήματα και έτσι δεν είναι σε θέση να ενδιαφερθεί για τον άλλο. Θέλει αλλά δεν έχει τη δύναμη να το κάνει. Η μεγάλη παγίδα που πρέπει να αποφύγουμε είναι η συλλογική μιζέρια και οι κοινωνική αποξένωση που κρύβει η οικονομική κρίση. Είναι η ευκαιρία που μας δίνεται να πλησιάσουμε το πραγματικό νόημα της ζωής μας που ίσως είχε χαθεί στους χαοτικούς ρυθμούς που ζούσαμε, να πλησιάσουμε και να νιώσουμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Συναντήσεις σε σπίτια φίλων, όπου μπορείς πλέον χωρίς τις δυνατές μουσικές να συζητήσεις ουσιαστικά, να μοιραστείς αγωνίες, προβλήματα και άγχη. Βόλτες!!Είχαμε ξεχάσει πια να περπατάμε και να απολαμβάνουμε τα τοπία γύρω μας. Γενικό ξεκαθάρισμα των περιττών από τη ζωή μας αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε πλέον να έχουμε. Εφευρετικές και έξυπνες λύσεις για να περνάμε καλά όπως εμείς θέλουμε και όχι με τον τρόπο που χρόνια τώρα μας έχουν επιβάλλει και νομίζουμε ότι μας αρέσει.
Είναι η μοναδική ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε την κρίση προς όφελός μας και να φτιάξουμε την ουσία και την ποιότητα της ζωής μας. Να μη χάσουμε την ανθρωπιά, τις αξίες μας και εντέλει τον εαυτό μας. Παραφράζοντας τα λόγια του Καζαντζάκη, όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις τότε δε φοβάσαι τίποτα και είσαι ελεύθερος..
Απόσπασμα κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εβδόμη" 17/01/2012
Κείμενο: Μ.Λαζαρίδου
Το προφανές και το πιο εύκολο είναι αυτό που συζητάνε όλοι. Μείωση μισθών, περικοπές, δημιουργία φόρων από το πουθενά, εκτόξευση της ανεργίας. Μιλάμε για ένα οικονομικό πόλεμο πια, αφού ο πόλεμος με όπλα στοιχίζει πλέον περισσότερο και δεν έχει τόσο σίγουρα αποτελέσματα. . Η νέα μορφή πολέμου εξουθενώνει τον πληθυσμό με νέο έντεχνο τρόπο καθώς στερεί από τους νέους τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια και τσακίζει τους εργαζόμενους. Στερεί τη στοιχειώδη ποιότητα και αξιοπρέπεια ζωής των ηλικιωμένων, αφού τους υποχρεώνει ουσιαστικά να ζουν σε κατοχικές συνθήκες. Πόσα παραδείγματα παιδιών με ασιτία διαβάσαμε και είδαμε, εικόνες που θυμίζουν συνθήκες πολέμου. Έτσι, η κρίση στερεί τα όνειρα και τις ελπίδες για το μέλλον όλων μας.Πρόκειται όμως μόνο για οικονομική κρίση;
Ο κόσμος διακατέχεται πλέον από μια μαζική κατάθλιψη η οποία θα καταγραφεί με το πέρασμα των γενεών στο συλλογικό ασυνείδητο όπως αναφέρει και ο Carl Jung , όπως όλες οι παγκόσμιες κρίσεις στο παρελθόν. Παγκόσμιοι πόλεμοι, οικονομικά κραχ, πυρηνικές καταστροφές, όλα βρίσκονται καταγεγραμμένα στο συλλογικό ασυνείδητο και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, με κίνδυνο να μην ξεπεραστούν ποτέ, ποτίζοντας το ανθρώπινο DNA. Τι αντίκτυπο έχει όμως η οικονομική κρίση στις ανθρωπινές σχέσεις; Γίναμε τελικά καλύτεροι ή χειρότεροι άνθρωποι; Τα δύσκολα ενώνουν ή χωρίζουν τους ανθρώπους;
Η κρίση μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις και τις ανάγκες μας. Ο υλικός ευδαιμονισμός που εντέχνως κάποιοι δημιούργησαν, τώρα αρχίζει να καταρρέει. Οι πλασματικές ανάγκες που νομίζαμε ότι είχαμε αλλάζουν. Πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα, έρχονται τώρα στο προσκήνιο και τίποτα δεν είναι πια δεδομένο. Μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων θα είχε τρομερό πρόβλημα επιβίωσης αν δεν υπήρχε το στήριγμα της πατρικής οικογένειας. Η κρίση από οικονομική, γίνεται κρίση ηθικής και αξιών. Ούτε οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πια δεδομένες. Ο καθένας είναι κλεισμένος στο μικρόκοσμό του και στα χιλιάδες του προβλήματα και έτσι δεν είναι σε θέση να ενδιαφερθεί για τον άλλο. Θέλει αλλά δεν έχει τη δύναμη να το κάνει. Η μεγάλη παγίδα που πρέπει να αποφύγουμε είναι η συλλογική μιζέρια και οι κοινωνική αποξένωση που κρύβει η οικονομική κρίση. Είναι η ευκαιρία που μας δίνεται να πλησιάσουμε το πραγματικό νόημα της ζωής μας που ίσως είχε χαθεί στους χαοτικούς ρυθμούς που ζούσαμε, να πλησιάσουμε και να νιώσουμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Συναντήσεις σε σπίτια φίλων, όπου μπορείς πλέον χωρίς τις δυνατές μουσικές να συζητήσεις ουσιαστικά, να μοιραστείς αγωνίες, προβλήματα και άγχη. Βόλτες!!Είχαμε ξεχάσει πια να περπατάμε και να απολαμβάνουμε τα τοπία γύρω μας. Γενικό ξεκαθάρισμα των περιττών από τη ζωή μας αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε πλέον να έχουμε. Εφευρετικές και έξυπνες λύσεις για να περνάμε καλά όπως εμείς θέλουμε και όχι με τον τρόπο που χρόνια τώρα μας έχουν επιβάλλει και νομίζουμε ότι μας αρέσει.
Είναι η μοναδική ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε την κρίση προς όφελός μας και να φτιάξουμε την ουσία και την ποιότητα της ζωής μας. Να μη χάσουμε την ανθρωπιά, τις αξίες μας και εντέλει τον εαυτό μας. Παραφράζοντας τα λόγια του Καζαντζάκη, όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να χάσεις τότε δε φοβάσαι τίποτα και είσαι ελεύθερος..
Απόσπασμα κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εβδόμη" 17/01/2012
Κείμενο: Μ.Λαζαρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου